Verliefd

VERLIEFD

Ik houd mijn hart vast. Mijn zoon is verliefd. Echt vreselijk verliefd. De laatste maand heb ik hem nauwelijks gezien, behalve om kleren op te halen. Natuurlijk, ik gun hem alle geluk van de wereld, maar hij heeft al wat tegensla­gen te verwerken gehad op liefdesgebied.

Na een paar maanden zijn er te veel indrukken of laat zijn vriendin hem te weinig rusten. En dan begint de neerwaartse spiraal. Het begint met dat hij denkt dat zijn vriendin dingen achter zijn rug om doet en dan wordt hij jaloers. De volgende stap is dat zijn vriendin het uitmaakt omdat hij te wantrouwig is. Die teleurstel­ling kan hij dan niet verwerken en hij glijdt nog verder af.

Ik baal van mezelf dat ik niet mee kan genieten met hem, dat ik bang ben als ik die stralende ogen zie. De vriendin heb ik nog maar een keer gezien en die ziet er ook al zo gelukkig uit.

Hoe komt het toch dat hij zo graag een vriendin heeft, gewoon wil wat de mensen om hem heen ook willen, maar dat hij iedere keer weer afbreekt wat hij heeft? Geluk wekt blijkbaar ook een psychose op en dat een heel gelag.

Het liefst zou ik een keer met zijn vriendin praten, maar dat voelt wel heel bemoeizuchtig en misschien pakt het gesprek helemaal verkeerd uit. En als mijn zoon er boos om wordt, verknal ik onze relatie en straks heeft hij me hard nodig.

Ik zie nu al op tegen de periode die gaat volgen, de depressie. Eigenlijk zou ik moeten meegenieten, maar na de zoveelste teleurstelling voor ons allebei is dat moei­lijk.

Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger