Mijn zoon wilde me niet zien

Sinds augustus had ik niets meer van mijn zoon vernomen. Er was wel een klein akkefietje geweest, maar ik had het zelf niet ervaren als iets dat het contact voorgoed zou verbreken. Ik had alleen gezegd dat ik niet meer iedere dag een uur aan de telefoon ging hangen met hem om hetzelfde verhaal aan te horen, maar dat we drie keer in de week zouden bellen. Blijkbaar was hij daar erg boos over.

De eerste maanden vond ik het eigenlijk best. Het leek alsof ik ineens ook weer een eigen leven had en dat niet alles werd beheerst door mijn zoon, want blijkbaar trok ik het me toch meer aan dan ik dacht dat hij depressief was en steeds maar vroeg wat hij toch moest doen met zijn leven. In mijn achterhoofd speelde het steeds mee en nu dat niet meer hoefde, genoot ik veel meer van mijn eigen leven.

Wat nog opvallender was, dat mensen me anders behandelde. Ze leken me voor vol aan te zien. Ik denk dat iemand met een probleem dat toch uitstraalt en dat mensen onbewust op de vlucht slaan. De mensen die belangstelling voor me hadden en vroegen naar mijn zoon, waardeerde ik enorm en dat doe ik nog, maar ik merkte dat ik het allemaal kort hield. Even wilde ik het hele probleem vergeten. Was het een vlucht? Ik wist het niet, maar vluchten voelde

even prima en daar ik er toch weinig aan kon veranderen dat hij me niet meer te woord stond, ging ik mijn eigen gang.

Hoe langer het duurde, hoe meer ik me voornam om me nooit meer mee te laten slepen door de wisselende gemoedstoestanden van mijn zoon. Ik zou me niet meer bedrukt voelen, omdat hij zich down voelden en ik zou me ook niet meer overgelukkig voelen als het even goed ging. Ik ging mijn eigen leven leiden waarin plaats voor hem was, maar niet meer voor stemmingen, ik ging mijn eigen stemming bepalen.

Eind februari kwam er een sms waarin hij vroeg hoe het met mij ging! Ik besloot niet te vragen hoe het met hem ging en vertelde alleen waar ik mee bezig was. En zie daar! Er kwam een min of meer gezellige sms-reeks op gang. Zijn verjaardag wilde ik niet overslaan en dus ging ik naar hem toe. Tjee… Het was heel gezellig. Komt dat omdat hij voelt dat ik stabieler ben? We zullen zien, maar ik ga echt zorgen dat ik het volhoud om stabiel te blijven.

Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger