Jarig

 

Soms heb ik maanden geen contact met mijn zoon die lijdt aan schizofrenie, dan weer laat hij dagelijks van zich horen. Soms is hij depri, soms gaat het wel. Het is altijd maar afwachten. Ik betrap me erop dat ik er tegenop zie om de telefoon aan te nemen als hij belt of om naar hem toe te gaan. Iedere keer moet ik mezelf overwinnen.

Ik ben tegenwoordig zelf best stabiel en laat me niet meer door iedere terugval van mijn zoon uit het veld slaan. Waarom kan ik dan niet gewoon gezellig naar hem toe gaan of leuk de telefoon aannemen en accepteren dat het niet altijd een vrolijk gesprek wordt? Accepteer ik hem nog steeds niet zoals hij is?

Deze maand was hij jarig. Hij had alweer eens lang niets van zich laten horen, nam de telefoon niet aan en beant­woordde mijn sms-berichten niet. Een keer in de week belde ik en stuurde een sms, omdat ik me niet op wilde dringen en toch wilde laten weten dat ik aan hem dacht. Ik kneep hem, omdat ik geen idee had wat ik moest doen met zijn verjaardag. Gewoon gaan? Respecteren dat hij zijn verjaardag niet wilde vieren, want dat had hij al een keer aangegeven

En toen … twee dagen voor zijn verjaardag, nam hij de telefoon aan. Hij had plannen voor die dag, maar hij had nog tijd rond lunchtijd.

Pfff… Plannen! Hartstikke goed! En rond lunchtijd was prima, had ik meteen een verjaarscadeau: uit lunchen. Echt gezellig was het niet, maar ook niet ongezellig. Om drie uur ging ik weg en hij had niet verteld wat zijn plan­nen verder waren, maar ik drong niet aan. Moeders hoe­ven niet alles te weten, toch? Hij leek in ieder geval op­gelucht dat ik ging en me keurig aan de afspraak hield. En ik was blij dat het niet al te zwaar geworden was. Een win-win situatie (hoop ik).

Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger