Hagelbuien

Het weer lijkt de wisselvalligheid van mijn leven te weer­spiegelen. Zo nu en dan schijnt de zon, maar de dreigende donkere luchten in de verte geven aan dat het ieder mo­ment kan gaan hagelen. De buien die regelmatig neerko­men bevestigen die dreiging.

Mijn gemoedstoestand laat zich niet regelen door het weer, maar wel door mijn dochter. Zo heel nu en dan lijkt ze het leven te zien zitten, maar meestal is ze down en moedeloos. Er zijn momenten dat ze toneel lijkt te spelen,

zichzelf niet is. Soms schreeuwt ze, schopt tegen struiken in de tuin of vertrapt de tulpen. Is dat geen schreeuw om hulp?

Ik heb haar persoonlijke begeleidster ingelicht en de psychiater gebeld, maar deze signalen zijn niet genoeg voor hen om iets te kunnen doen. Het is afwachten tot ze een zelfmoordpoging doet of mij bedreigt.

Het is zwaar, een dochter die zo ziek is, maar de regels die de maatschappij stelt voordat er ingegrepen kan worden, maken het nog zwaarder. Ik heb het gevoel dat ze ten gronde gaat als niemand iets doet, dat ze nooit meer zichzelf kan worden, dat haar hersenen een beschadiging oplopen. Intussen gaan we als gezin gebukt onder een voortdurende angst voor haar en voor onszelf.

Is het echt de bedoeling dat we in Nederland zo leven?

Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger