Feestdagen?

Half december gaat de telefoon. Het is de persoonlijke begeleider van mijn zoon. De rechtelijke machtiging voor de medicijnen moet eventueel verlengd worden. Wat ik daarvan vind.

‘Hoe denkt Roland er zelf over?’ vraag ik.

‘Hij weet het niet zo goed,’ zegt de begeleider.

Inwendig zucht ik. Kerst is weer eens bedorven, maar er zijn belangrijkere dingen dan de decemberfeestelijkhe­den. ‘Verlengen,’ zeg ik beslist. ‘Het gaat iedere keer mis omdat hij met de medicijnen ophoudt.

‘Het gaat erg goed,’ zegt de begeleider.

Nou, dat valt wel mee. Als ik hem zie of spreek is hij down. Hij ziet de zin van zijn leven niet en regelmatig kondigt hij aan dat hij eigenlijk niet meer verder wil. Dat vertel ik de begeleider.

‘Het is toch goed om zo nu en dan de familie te horen,’ zegt hij. ‘Ik had een heel andere indruk van Roland.’ Ik klaag maar niet dat ik al anderhalf jaar niets gehoord hebt van hulpverleners en dat het onmogelijk is om ie­mand aan de telefoon te krijgen als er geen crisis is. ‘We gaan het verlengen,’ zegt hij.

Met kerst komt Roland niet opdagen. Ziek. Ik ga er maar van uit dat hij echt ziek is, maar eigenlijk weet ik beter. Hij is pissig omdat ik hem niet vertrouw.

Twee weken neemt hij de telefoon niet op. Ik krijg wel be­richten op mijn telefoon. Hele depressieve berichten. Uiteindelijk neemt hij dan toch een keer de telefoon aan. ‘Je vindt me een randdebiel,’ zegt hij.

‘Zo denk ik niet en dat weet je,’ reageer ik en ondanks de opluchting begin ik boos te worden.

‘Je hebt het gezegd,’ zegt Roland.

‘Zulke woorden neem ik nooit in mijn mond.’

‘Zoiets toch,’ zegt hij.

‘Tegen wie?’

‘Tegen de hulpverlening.’

Het gaat dus over het verlengen van de rechtelijke mach­tiging dat hij zo boos is. Waarom zegt hij dan zelf niet dat hij het niet wil, of eventueel wel wil! ‘Ik heb nooit gezegd dat je een randdebiel bent,’ zeg ik. ‘Ik vind je een intelli­gent mens.’

Een zucht aan de andere kant. ‘Mijn persoonlijke begeleider heeft een burn out.’

Ook dat nog. Het stikt van de mensen die een baan zoeken en degenen die werken krijgen een burn out. Er klopt iets niet in Nederland, maar daar heeft Roland nu niets aan. ‘Heb je een andere begeleider?’

‘Ja, maar hij weet niks.’

‘Een randdebiel?’ vraag ik.

Roland lacht. ‘Nee, dat niet.’

Ik ben opgelucht als ik de telefoon neerleg. We hebben het weer eens gered, maar wel ten koste van de feestdagen.

Anoniem. (verwoord door Olga Maria Berger)