De werkelijkheid

Ik leef in de werkelijkheid, hoewel ik die lang niet altijd leuk vind. De werkelijkheid kost tijd en energie. Ik moet zoveel: boodschappen, poetsen, de post openmaken, aan­maningen slikken en mails lezen die ik niet leuk vind. Iedereen lijkt iets te willen en ik heb meestal het gevoel dat ik daaraan niet kan voldoen. Ik ben nou eenmaal een zwakkeling die nergens zin in heeft en meestal op zijn ka­mer zit.

Maar ik doe mijn best. Ik wandel iedere dag en soms is het nog genieten ook. Boodschappen doe ik keurig en hoewel ik niet altijd voor mezelf kook, zorg ik toch dat ik binnen­krijg wat goed voor me is. De rest van de tijd breng ik door met computerspellen, uitrusten en fantaseren. Daar ik netjes in de werkelijkheid wil blijven, zet ik die fantasieën

op papier. Ik maak er een soort toneelspel van. Eens in de week komt er een vriend langs, die meestal ook keurig in de werkelijkheid leeft en dan spelen we het stuk dat ik geschreven heb. Ieder een rol. Heel gezellig en we lachen wat af.

Mijn medicijnen neem ik keurig in en dat maakt het leven saai, maar ik blijf in de werkelijkheid. Een psychose krij­gen is in eerste instantie best aardig, het leven is dan veel leuker dan de werkelijkheid. Ik voel me een held die de wereld moet redden, een uitverkorene die met een speci­ale reden op aarde is. Maar op een gegeven moment loopt het mis. Dan verschijnen de duivels, hoor ik de stemmen en voel ik mezelf opgedreven

Het heeft lang geduurd voor ik kon geloven dat die dingen in mijzelf gebeuren. Echt, het leek uit de buitenwereld te komen. Agressie, kwade gedachten, stemmen, ze leken niet van mezelf. Ik geloofde in het collectieve geheugen en dacht dat ik daar beelden en stemmen van door kreeg. Dat mijn hersenen willekeurige signalen afgeven en die omzetten in stemmen en beelden, het was moeilijk om aan te nemen, maar toen ik het eenmaal deed, veran­derde mijn leven. Het was moeilijk om in te zien dat ik die beelden en geluiden moest accepteren als een tijde­lijk “spasme”, maar het lukte. Er gaan nu maanden voor­bij zonder dat ik er last van heb en soms vergeet ik dat ik ze heb. Genoeg rust, goed eten, geen stress en ze blijven weg. Nu is het zaak om de echte werkelijkheid in te vul­len en interessanter te maken. Een gewoon leven, zoals iedereen. Vaak wil ik dat wel, een vriendin, een baan, een carrière. Gewoon met iedereen meedoen, maar vaak wil ik het ook niet. Slaaf zijn van de bank met een te hoge hypo­theek, daar zou ik stress van krijgen en stemmen. Het zal dus anders moeten. Hoe? Ik weet het nog niet, maar ik hoop dat het wat minder saai wordt.

Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger