LOWLANDS De vakanties zijn altijd moeilijk voor mijn zoon.
Iedereen van zijn leeftijd gaat weg met zijn gezin en hij zit eenzaam thuis. Hij wil meer dan ooit een vriendin, kinderen, niet meer eenzaam zijn.
Deze vakantie werd hij door een paar vrienden uitgenodigd om mee naar Lowlands te gaan. In april toen de kaarten gekocht moesten worden, had hij enthousiast gezegd dat hij mee zou gaan. Hoe dichter de datum naderde hoe zwaarmoediger hij werd. Hij zag er als een berg tegenop.
‘Ik houd het niet vol,’ zei hij iedere keer als ik hem aan de telefoon had.
‘Dan ga je toch gewoon weer naar huis,’ gaf ik als antwoord. ‘Niemand zegt dat je vijf dagen moet blijven.’
‘Je kunt er niet weg, het veld ligt buiten Almere.’‘Dan neem je wat extra geld mee voor een taxi.’
Het weekend ervoor ging ik naar hem toe. Regenlaarzen kreeg ik hem niet aangesmeerd, daar ging hij niet mee lopen. We kochten een regenpak, een paraplu en een zaklantaarn. Vooral van de zaklantaarn leek hij in de stemming te komen. Samen maakten we een lijstje met be-
nodigdheden. Op het grasveld achter zijn appartement bouwden we zelfs de tent op. Hij is handig genoeg om dat zelf uit te zoeken, maar in zijn zwartste buien vindt hij dat hij niets kan, zelfs geen haring in de grond slaan.
Toen ik wegging was ik ervan overtuigd dat hij zou gaan en bereidde me er in mijn achterhoofd op voor dat ik eventueel naar Almere zou rijden als het echt niet lukte, maar hij moest het proberen. De deur uit, mensen ontmoeten. Ik begrijp echt wel dat de indrukken teveel zouden kunnen zijn, maar zo nu en dan een grens opzoeken, dat moet iedereen, hij ook.
Ik vond mezelf erg streng en soms vroeg ik me af of ik geen psychose aan het uitlokken was, maar dat was dan maar zo. Geen vakantie vond hij vreselijk, depressief was hij al en dat is net zo erg als een psychose.
De dag ervoor belde ik hem. Hij had alles ingepakt, maar hij zou niet gaan en het hele verhaal dat het te druk was en dat hij het niet aan kon, begon opnieuw.
Ik vroeg of hij de oplader van zijn telefoon had ingepakt, want die waren we vergeten om op het lijstje te zetten. Nee, had hij niet, maar die ging hij meteen in zijn rugzak doen. Ik maakte zo snel mogelijk een eind aan het gesprek, zodat hij niet meer kon klagen.
Toen ik hem de volgende dag belde, was hij al naar een van zijn vrienden gegaan en waren ze boodschappen aan het doen. Hij klonk opgewekt, maar hij klinkt altijd opgewekter als anderen hem kunnen horen.
Hij hield het al de vijf dagen vol, hoewel het vreselijk weer was. Zijn ogen straalden toen ik hem via de skype zag. De meeste concerten waren geweldig geweest.
‘Iedereen valt een beetje in een gat na iets geweldigs,’ zei ik. ‘Misschien ben je een beetje katerig deze week.’
Had ik maar niets gezegd. Hij had geen kater, hij viel in een enorm gat. Daar is hij nu nog niet uit. En toch … dit is allemaal beter dan dat hij op die kamer was blijven zitten.
Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger
Psysalon: Bonje met buren. Over samenleven, woonoverlast en verdraagzaamheid.
Woensdag 29 november 2023. Start programma 19.30u. De zaal is open om 19.00 uur. Buurthuis Kadans St. Jozefstraat 1, Best. De toegang is gratis. Aanmelden gewenst, maar niet verplicht. Anke Biermans (anke.biermans@ggze.nl)
Psysalon: De Zin ván het leven is de Zin ín het leven?
Woensdag 15 november.`t Bint Markt 13, Oirschot. Met een panel van ervaringsdeskundige en professionele betrokkenen gaan we in gesprek over Zin-geven. Iedereen die wil is uitgenodigd om hierbij aan te sluiten. Aanvang programma 19.30. Inloop met koffie/ thee om 19.00 uur. De toegang is gratis. Aanmelden gewenst, maar niet verplicht aanmelden@wijzer-oirschot.nl. Meer informatie: Anke Biermans (anke.biermans@ggze.nl)
BovenJan, online platform voor naasten/familie
Beste leden,
Het is zover! Na een periode van hard werken en testen kun jij als Ypsilonlid gebruikmaken van het online platform BovenJan.
Wat kan ik op BovenJan doen?
BovenJan bestaat uit verschillende onderdelen:
Bekijk hier een filmpje met een korte rondleiding.
Hoe kom ik er?
Nieuwsgierig geworden? Je komt op het platform via de volgende link:
www.boven-jan.nl.
Ledenvoordeel
Wordt lid van Ypsilon, dan heb je als eerste toegang tot BovenJan. We hebben al een account voor je aangemaakt. Je hoeft het alleen nog even te activeren. Hierover ontvang je later vandaag een mailtje.
Met vriendelijke groet,
MIND Ypsilon en Plusminus
“KOM CULTUUR PROEVEN” “TASTE CULTURE!” Ontmoeten, luisteren, praten, delen
Psysalon 30 november. Start programma 19.30. De zaal is open om 19.00 uur. Veldwijzer Veldhoven Sterrenlaan 15. We leven samen met mensen met een verschillende achtergrond hier in Veldhoven. Wat kunnen we van elkaar leren en hoe kunnen we elkaar beter begrijpen? We are all living together, people of different backgrounds, here in Veldhoven. What can we learn from each other and how can we understand each other better?
Samenwerking huisarts en mantelzorgpunt voor minder overbelaste mantelzorgers. Pilot in Sliedrecht
Unieke samenwerking Sliedrecht ondersteunt naaste
Tegen de tijd dat een naaste voor zichzelf op zoek gaat naar hulp, is het vaak de hulpverlener van de cliënt die hij als eerste aanspreekt. Dat leerde het project ‘Klantreis Naasten’ dat Ypsilon onlangs afrondde. Maar dat hoeft niet ook altijd de beste hulpverlener voor de naaste te zijn. Sterker: Sliedrecht laat zien dat het ook helemaal anders kan. Het lokale mantelzorgpunt, een huisarts en een POH-GGZ hebben in een inspirerende pilot de handen ineengeslagen. Doel: ‘mantelzorgers ggz tijdig van de juiste informatie te voorzien en ze ‘warm’ door te kunnen verwijzen naar het mantelzorgpunt. De werkwijze is te vinden in dit stappenplan.
6 oktober 2023
Eén op de zes mantelzorgers zorgt voor een naaste met psychische kwetsbaarheid. Ze lopen vaak een groot risico op overbelasting doordat ze er meestal alleen voor staan. De huisarts is een belangrijke schakel in de juiste zorg en ondersteuning. Niet alleen voor de persoon met psychische kwetsbaarheid zelf, maar ook voor de mantelzorger. In Sliedrecht hebben het mantelzorgpunt, een huisarts en een POH-GGZ de handen ineengeslagen om mantelzorgers, van mensen met psychische kwetsbaarheid, passend te ondersteunen en door te verwijzen.
Naasten van mensen met psychische kwetsbaarheid – zoals verslaving, depressie, of schizofrenie – zien zichzelf niet snel als mantelzorger. Dat terwijl er steeds een groter beroep wordt gedaan op het eigen netwerk van mensen met psychische kwetsbaarheid. Hoe zorg je ervoor dat mensen met psychische kwetsbaarheid, en hun naasten, tijdig de juiste zorg en ondersteuning ontvangen? En dat naasten kunnen helpen zonder zelf om te vallen?
Dit was aanleiding voor Suzanne Lankhorst (mantelzorgconsulent), Henri Spaan (huisarts) en Clarien van der Wilt (POH-GGZ in de praktijk van Henri en ook betrokken geweest als coördinator GGZ Preventie vanuit Yulius) om een pilot op te zetten. Met als doel om mantelzorgers, voor mensen met psychische kwetsbaarheid, tijdig van de juiste informatie te voorzien en ze ‘warm’ door te kunnen verwijzen naar het mantelzorgpunt. De werkwijze is te vinden in dit stappenplan.
Het kan een lange zoektocht zijn hoe iemand ondersteund kan en wil worden
Door in een zo vroeg mogelijk stadium het gesprek met de mantelzorger aan te gaan, hopen ze overbelasting te voorkomen. Dat is belangrijk voor de mantelzorger zelf, maar ook voor herstel en functioneren van de persoon met psychische kwetsbaarheid. Daarbij is het cruciaal om goed contact te onderhouden tussen de huisarts en het steunpunt mantelzorg, omdat mensen vaak met de eerste klachten bij de huisarts komen en deze mantelzorgers tijdig door kan verwijzen. Lees verder
Psysalon Valkenswaard LHBTIQA+ Wat is dat nu eigenlijk?
Donderdag 5 oktober 2023 Tijd: 19.30 – 21.30 uur. De zaal is open om 19.00 uur. Bibliotheek Valkenswaard, de Hofnar. De Hofnar 12 Valkenswaard. Vroeger bestonden alleen de termen hetero of homo, lesbisch of bi. Tegenwoordig zijn die grenzen veel minder strikt. En zijn steeds meer mensen open over op wie ze vallen, hoe ze zich voelen en hoe ze zich willen kleden en uiten. Wil je meer weten of meepraten over dit thema? Kom naar de Psysalon en ontdek, ik ben niet de enige!
Klik HIER voor meer informatie
Een kat met groene ogen
2015-02 Een kat met groene ogen
Er zit een kat onderaan de trap. Het is een witte met groe¬ne ogen. Hij snort. Als ik een paar treden af ga, blaast hij en kromt zijn rug. Ik ga op de bovenste tree zitten. Wat nu? Ik moet naar beneden, ik heb een afspraak met Li-sette en als ik niet op kom dagen, komt ze naar hier. Niet meteen, meestal na een paar dagen en tegen die tijd zal de kat toch wel weg zijn en dan kan Lisette veilig boven komen.
Maar, als ik niet kom, wordt ze ongerust en belt ze mijn moeder om te vragen of die iets van me heeft gehoord. O, jee, die gaat stad en land afbellen. Ik moet gewoon die trap af gaan, die kat kan me hoogstens een krab geven. Hoe is die kat eigenlijk binnen gekomen? Ik heb geen kat en mijn medebewoners ook niet.
Het beest moet met een van de andere bewoners mee naar binnen gelopen zijn. Ik moet de deur open zetten, zodat het beest weg kan. Ik sta op. De kat blaast en ontbloot zijn tanden. Die zijn gevaarlijk scherp. Dat beest gaat aanvallen. Ik ga weer zitten.
Waarom zit die kat daar? Is het een teken? Vertelt het beest me dat het gevaarlijk is om naar buiten te gaan? Ach, ik weet het ineens. De spion is er, daarom zit het beest er om me dat te vertellen. Die spion is er om te kijken of ik echt naar Lisette ga. Gaan dus, anders vertelt de spion aan Lisette dat ik thuis was en toch niet ging.
‘Ik heb het begrepen,’ zeg ik tegen de kat. ‘Dank je wel, laat me er nu door.’
De kat blaast agressief. Dat was de boodschap niet. Moet ik thuisblijven omdat er een chemische aanval komt of een schutter die in het wilde weg schiet zoals in Parijs? Dat zal het zijn.
‘Ik heb het begrepen,’ zeg ik.
‘Tegen wie praat je?’ vraagt Suzanne. Ze loopt langs me heen de trap af en stapt bovenop de kat. Het beest protesteert niet, het blijft zitten zoals hij zit.
Haar voet gaat er doorheen.
Er is geen kat! Mijn hoofd maakt een kat. Verdomme! Ik ben er weer ingetrapt. Ik ren naar beneden en ga de deur uit. Met een beetje geluk haal ik mijn afspraak met Lisette nog.
Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger
DROMEN EN HOOP
2014-12 DROMEN EN HOOP
Het nieuwe jaar begint binnenkort. De meeste mensen zetten hun wensen, dromen en doelen nog eens op een rijtje en maken plannen. Voor mijn dochter en dus ook min of meer voor de rest van het gezin, zijn de feestdagen minder positief. Mijn dochter vindt dat ze niets heeft bereikt en dat de toekomst ook niet veel meer te bieden heeft dan lange dagen die ze door moet zien te komen. Niemand zit op haar te wachten, nuttig is ze niet, alleen een blok aan ieders been.
Het is niet alleen dat de maatschappij geen plek voor haar heeft, maar het zit ook in haar. Het idee dat ze verplichtingen zou hebben, grijpt haar bij de strot. Nee, werken wil ze niet meer, die veranwoording kan ze niet aan. Vrijwill-gerswerk? Het benauwt haar.
Ik droom ervan dat we haar op een rustige manier, zonder haar te forceren in 2015 de drempel over krijgen en dat ze iets gaat doen. Niet dat ik dat perse wil, maar dan heeft ze op het eind van 2015 misschien een wat zelfverzekerder gevoel.
We moeten volhouden, hopen dat het beter wordt, anders wordt het voor het hele gezin een bodemloos gat. Ypsilon is me in 2014 tot steun geweest en dat zal in 2015 weer zo zijn. Dat is in ieder geval een lichtpuntje. De verhalen van anderen, soms veel zwaarder dan mijn verhaal (het kan altijd erger, toch?) zijn soms moeilijk om aan te horen en toch geven ze de moed om door te gaan.
Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger
Mijn dochter was vreselijk depressief na een psychose
Mijn dochter was vreselijk depressief na een psychose.
Het was niet om aan te zien. ‘Slik je de stemmings-stabilisator wel?’ vroeg ik toen de depressie wel erg lang aanhield.
‘Nee, natuurlijk niet, daar wordt je kaal van.’
Ik weet niet wat ik zelf op dat moment liever had gehad, kaalheid of een depressie. Echt, van een afstand leek ze het heel zwaar te hebben, maar blijkbaar niet zwaar genoeg om er iets aan te doen en eventuele kaalheid te riskeren.
Met haar praten over medicijnen is eigenlijk taboe, maar toen ik haar opzocht vroeg ik of ik de bijsluiter mocht lezen. Bijsluiters geven een wirwar aan informatie. Van een medicijn kunnen je nieren het begeven of je wordt er misselijk van. Dat je er kaal van werd, dat had ik nog nooit gelezen.
‘Bemoei je er niet mee,’ zei ze. ‘Wat staat er precies?’ hield ik aan. ‘Dat je er kaal van wordt of dat je er haaruitval van kunt krijgen?’. ‘Wat maakt het uit?’. ‘Bij haaruitval groeit je haar weer aan.’ ‘Onzin.’‘Toen ik zwanger was van jou, zat er iedere ochtend een bos haar in mijn borstel.’‘Waarom probeer je het goed te praten, die kaalheid?’‘Ik probeer het niet goed te praten, ik probeer het recht te praten. Wat je ermee doet mag je zelf weten.’
Ze zei niets meer en na een kwartier ging ik maar. Ik geloof niet dat het geholpen heeft, dat gesprek.
Ze wil die medicijnen gewoon niet nemen en liever depri zijn. Misschien moet ik me daar dan minder van aantrekken, of is dat te kort door de bocht?
Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger
LOWLANDS De vakanties zijn altijd moeilijk voor mijn zoon
LOWLANDS De vakanties zijn altijd moeilijk voor mijn zoon.
Iedereen van zijn leeftijd gaat weg met zijn gezin en hij zit eenzaam thuis. Hij wil meer dan ooit een vriendin, kinderen, niet meer eenzaam zijn.
Deze vakantie werd hij door een paar vrienden uitgenodigd om mee naar Lowlands te gaan. In april toen de kaarten gekocht moesten worden, had hij enthousiast gezegd dat hij mee zou gaan. Hoe dichter de datum naderde hoe zwaarmoediger hij werd. Hij zag er als een berg tegenop.
‘Ik houd het niet vol,’ zei hij iedere keer als ik hem aan de telefoon had.
‘Dan ga je toch gewoon weer naar huis,’ gaf ik als antwoord. ‘Niemand zegt dat je vijf dagen moet blijven.’
‘Je kunt er niet weg, het veld ligt buiten Almere.’‘Dan neem je wat extra geld mee voor een taxi.’
Het weekend ervoor ging ik naar hem toe. Regenlaarzen kreeg ik hem niet aangesmeerd, daar ging hij niet mee lopen. We kochten een regenpak, een paraplu en een zaklantaarn. Vooral van de zaklantaarn leek hij in de stemming te komen. Samen maakten we een lijstje met be-
nodigdheden. Op het grasveld achter zijn appartement bouwden we zelfs de tent op. Hij is handig genoeg om dat zelf uit te zoeken, maar in zijn zwartste buien vindt hij dat hij niets kan, zelfs geen haring in de grond slaan.
Toen ik wegging was ik ervan overtuigd dat hij zou gaan en bereidde me er in mijn achterhoofd op voor dat ik eventueel naar Almere zou rijden als het echt niet lukte, maar hij moest het proberen. De deur uit, mensen ontmoeten. Ik begrijp echt wel dat de indrukken teveel zouden kunnen zijn, maar zo nu en dan een grens opzoeken, dat moet iedereen, hij ook.
Ik vond mezelf erg streng en soms vroeg ik me af of ik geen psychose aan het uitlokken was, maar dat was dan maar zo. Geen vakantie vond hij vreselijk, depressief was hij al en dat is net zo erg als een psychose.
De dag ervoor belde ik hem. Hij had alles ingepakt, maar hij zou niet gaan en het hele verhaal dat het te druk was en dat hij het niet aan kon, begon opnieuw.
Ik vroeg of hij de oplader van zijn telefoon had ingepakt, want die waren we vergeten om op het lijstje te zetten. Nee, had hij niet, maar die ging hij meteen in zijn rugzak doen. Ik maakte zo snel mogelijk een eind aan het gesprek, zodat hij niet meer kon klagen.
Toen ik hem de volgende dag belde, was hij al naar een van zijn vrienden gegaan en waren ze boodschappen aan het doen. Hij klonk opgewekt, maar hij klinkt altijd opgewekter als anderen hem kunnen horen.
Hij hield het al de vijf dagen vol, hoewel het vreselijk weer was. Zijn ogen straalden toen ik hem via de skype zag. De meeste concerten waren geweldig geweest.
‘Iedereen valt een beetje in een gat na iets geweldigs,’ zei ik. ‘Misschien ben je een beetje katerig deze week.’
Had ik maar niets gezegd. Hij had geen kater, hij viel in een enorm gat. Daar is hij nu nog niet uit. En toch … dit is allemaal beter dan dat hij op die kamer was blijven zitten.
Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger