Alleen op bezoek

Als ouder van een psychotische zoon maakte ik kennis met psychiatrische instellingen. Een wereld die tot mijn zoon er werd opgenomen vreemd voor me was en waar ik me eerlijk gezegd verre van hield.

Toen ik de eerste keer bij mijn zoon op bezoek ging op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis, wist ik hele¬maal niet wat me te wachten stond en ik was bang! Niet alleen voor mijn zoon die zich zo heel anders gedroeg dan normaal, maar ook voor de andere cliënten. En, tot mijn schande moet ik bekennen, ik was ook bang dat ik iemand tegen kwam die me kende en dat die zich zou afvragen wat ik op een psychiatrische afdeling deed. Wat moet ik dan zeggen? Dat ik alleen op bezoek kwam? Maar het grootste verdriet was dat mijn zoon tussen psychopaten en andere geestelijk gestoorden zat, ook al was hij zelf doodziek.

De verpleegster achter de balie van de gesloten afdeling deed alsof er niets bijzonders aan de hand was toen ik bij de receptie stond. Ze was opgewekt en vriendelijk. Ze re¬ageerde net als de verpleegster van een kraamafdeling of van de EHBO. Ze liep voor me uit naar de kamer van mijn zoon alsof ik op de meest normale plek van de wereld was en intussen deed ik het in mijn broek.

Ik zag mensen wegglippen naar hun kamers en eigenlijk had het toen al tot me door moeten dringen dat die men-sen banger waren van mij dan ik van hen.

Ik overleefde mijn eerste bezoek zonder kleerscheuren. In de loop van de tijd bezocht ik vaker een kliniek omdat hij psychotisch werd, waarbij ik ook in de gezamenlijke ruim¬te van de cliënten terecht kwam. Het bleef ongemakkelijk, ik wist niet wat ik moest zeggen of zwijgen en als klap op de vuurpijl gedroeg mijn zoon zich niet al te toegankelijk. Samen op zijn kamer zitten was ook geen pretje, hij zei geen woord en lag met zijn gezicht naar de muur op bed. Ik was zelf volledig overstuur als ik bij hem vandaan kwam, niet alleen omdat hij zo ziek was, maar ook door de voor mij vreemde wereld met gesloten deuren, kale ruimtes met tafeltennistafels en televisies waar niemand naar keek.

Mijn zoon is een keer of zes opgenomen en doordat ik me aansloot bij Ypsilon, liep ik met enige regelmaat over een GGZ terrein. De laatste keer dat ik er was, realiseerde ik me dat ik helemaal niet meer bang was. Ik liep net zo ont¬spannen rond als door een winkelstraat. Wie had dat ooit gedacht!

Het valt niet mee om ouder te zijn van een kind dat lijdt aan psychoses, je komt in een hele andere wereld terecht, maar op een gegeven moment went het wel.

Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger.