Agressie

Naast mij woont Steven. Hij besteedt veel tijd aan compu­terspellen.. Vaak hoor ik hem roepen: ‘kanker!’ Dan heeft hij een level verloren. De agressie komt dan door de muur heen. Meestal weet ik die buiten mijn kamer te houden, maar soms kan dat niet meer. De agressie grijpt me en ik weet niet waar ik blijven moet van woede. Waarom doet hij zo agressief!

Ik heb er ook een hekel aan om naar de keuken te gaan want zijn woede ligt op de loer, klaar om me aan te vlie­gen als ik voorbij kom. Als zijn deur op een kier staat, eet ik krackers die ik voor die gelegenheid heb ingeslagen. Ik kan hem wel slaan en een keer deed ik dat ook bijna. Nog net kon ik mijn vuist naar de deurstijl naast zijn hoofd sturen toen hij voor mijn deur stond. Hij is erg geschrok­ken. Hopelijk blijft hij nu weg.

Eigenlijk durf ik niet in slaap te vallen, want dan dringt de agressie mijn kamer binnen en word ik ’s morgens hele­maal opgefokt wakker. Ik sluimer dus en wacht tot ik niets meer hoor, maar dan nog kan ik niet inslapen omdat ik bang ben dat hij eerder wakker wordt dan ik.

Verhuizen? Nee, dat wil ik niet. Ik woonde hier eerder dan hij en ik laat me niet wegjagen. Ik heb al bij de hospita geklaagd dat hij de vuilnis niet scheidt. Ze staat erop dat we dat doen. Als bewijs had ik Stevens vuilniszak mee­genomen, maar ze vond de drie stukken plastic en de vijf proppen papier geen aanleiding om hem de huur op te zeggen. Scheiden is scheiden, zo is de regel. Het ergert me dat hij het niet goed doet.

Ze heeft wel met Steven gepraat, maar niet over het vuil­nis. Steven heeft bij haar geklaagd dat ik de tv te hard zet. Dat moet toch wel want anders komt zijn agressie door de muren! Waarom begrijpt de hospita dat niet! Ze zegt alleen dat ik zijn agressie te groot zie en dat die niet naar mij is gericht. Ze stelde zelfs voor om samen met Steven eens een computerspel te spelen om hem beter te leren kennen. Met die agressieveling op een kamer! Geen den­ken aan.

Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger