Geen zin

Ik vind het heerlijk om te wandelen met mijn kleindochter. Ze is een half jaar en ligt nog in de kinderwagen. Met hond en kleinkind zwerf ik door mijn buurt. In iedere straat woont wel iemand die een kind of neef heeft die lijdt aan schizofrenie en door de jaren heen ken ik de meeste van hen. Nu met mijn kleinkind raak ik aan de praat met jonge moeders, oma’s en andere mensen die van schattige kleine baby’s houden. Laatst stonden er zo’n drie vrouwen boven de wagen te kirren en mijn kleindochter lachte erom. Een vrouw die ik al langer ken, kwam erbij staan. Haar dochter lijdt aan borderline. Meestal luister ik naar haar verhaal, maar die dag had ik echt geen zin. Mijn klein dochter deed het zo goed, die kirde en lachte. Ik durfde het eigenlijk niet te zeggen, ik heb echt zelf ook wel eens mensen lastig gevallen met mijn niet al te opwekkende verhalen. Als je er door in beslag genomen wordt, heb je niet in de gaten dat de luisteraar er niet zo’n zin in heeft. De andere vrouwen liepen door, ik zag aan hun rug dat ze op de vlucht waren gegaan.

En toen besloot ik dat ik zou genieten van deze zonnige dag met mijn kleindochter en alle probleemkinderen, ook mijn eigen zoon eens even zou laten voor wat ze waren. ‘Sorry’, zei ik tegen de vrouw. ‘Vandaag staat mijn hoofd er niet naar. Zullen we een andere keer afspreken?’ Even keek ze me verbluft aan en toen glimlachte ze. ‘Is goed, ik zie je wel weer.’ Pfff… Gelukkig had ik haar niet voor het hoofd gestoten, ze heeft het al moeilijk genoeg.

Anoniem: verwoord door Olga Maria Berger